Verhaal

Expeditie Groninger Forum

Zoals andere malloten zich wagen aan een bootcamp, survivaltocht, wadlopen of aan een marathon, zo hobby ik ook in het testen van eigen grenzen. Met een hoofd dat die grenzen überhaupt niet ziet (psychose‑vatbaarheid), heb ik geleerd om een beetje te luisteren naar verstandig advies van anderen, maar…  ‘a crazy mind is a joy forever’.

Zaterdag 2 juni: Dag van de Bouw

Dé gelegenheid voor publiek om de bouwplaats van het Groninger Forum te bezoeken. Verlekkerd bereken ik al dagen mijn kansen.

‘Het is een bouwplaats. Dat betekent dat de omstandigheden er ook naar zijn. De liften en roltrappen zijn nog niet in werking. Ben je slecht ter been, bedenk dan vooraf of je voldoende fit bent om naar boven te gaan. Je kunt halverwege namelijk niet terug’. Ik ben gewaarschuwd. Dat maakt de onderneming extra aantrekkelijk!

Je moet absoluut gek zijn om met breek‑pootjes, een gestoord evenwicht en een visuele beperking een bouwplaats te gaan verkennen. Maar ja, dat ben ik (met DSM‑erkenning) en ik ben echt nergens bang voor. Voordeel van dagelijks moeten dealen met desoriëntatie en het besef dat je nul komma nul controle over jezelf en het leven hebt: de rest is een makkie.

Dus…  ik wacht op een rustig tijdstip en steek de neus van mijn Trike om de hoek. Mogen we het bouwterrein een eindje oprijden? Tot het Forum?

Dat mag wel. Een aardige man in een neon‑geel pak loopt met ons mee. Ja, en nu? De ‘vleermuis’ kan veel, maar geen trappen lopen. Mag ik het lopend met mijn ‘blindenstokje’ proberen?

Achteraf denk ik dat het veel gevraagd is om zo’n handicap‑switch te verwerken voor een buitenstaander, maar mijn begeleider pikt het probleemloos. ‘Ik ga wel mee’, biedt hij aan.

Een verkeersregelaar is super als gids! Hij geeft precies de instructies die nodig zijn om veilig door een bouwplaats te laveren. Links, rechts, gootje hier, drempeltje daar…  iets opzij…  pas op, er komt een hellingbaan aan…  Uiteindelijk valt het avontuur reuze mee.

En dan te bedenken dat ik gisteravond zelfs in huis geen stap meer op eigen benen kon staan! Met een brace lukt het vandaag gelukkig weer aardig. Niks zo onvoorspelbaar als het ‘mechaniekje mens’, daar kan het weer nog iets van leren. Dat is trouwens prima.

Het scheelt dat bijna overal op de bouwplaats leuningen zijn aangelegd. Echt ‘gevaarlijke toestanden’ heb ik niet ervaren. Of ik heb ze niet gezien natuurlijk, dat kan ook.

Waterplassen zijn makkelijker te detecteren. Het Forum is nog niet waterdicht, constateert deze oplettende burger. Mijn gids vertelt onderweg waar we zijn en wat het uitzicht is. Mijn huis bijvoorbeeld, ergens achter de Jozef‑kerk in de Oosterpoort. Realiseer ik me ineens dat ik helemaal vergeten ben daar een plaatje van te maken: ik weet niet hoe mijn huis eruit ziet van buiten. Terwijl ik er al sinds Sint Juttemis woon! Stom!

De bouw van het Forum volg ik al een hele tijd op de iPad, dus dat beeld vormt zich al aardig. Of het helemaal klopt weet ik niet, maar na vandaag is het in ieder geval een stuk concreter. Met veel laag glas en parkeerkelder en al. Voor de details raad ik u aan ook de bouw‑site te gaan volgen. Is echt leuk en scheelt een heleboel ergernis als je weer eens vast komt te zitten in het bouwverkeer.

Ben ik nu voor‑ of tegenstander van het Groninger Forum? Geen idee. Een mens hoeft niet overal direct een mening over te hebben. Maar nu het er is, wil ik erin! Dat is duidelijk.

En dankzij mijn driesterren‑begeleider is dat vandaag al geslaagd. Voor uw informatie: eind 2018 wordt het gebouw opgeleverd door BAM en kan het ingericht gaan worden. Dat wordt werk voor onze Werkgroep Toegankelijk Groningen! Want wielen lopen geen trappen en niet iedereen houdt van ‘diepzeeduiken’. Niet iedereen boft ook met zo’n personal coach als ik. Het gemak waarmee hij mijn handicap‑combi gewoon accepteert is best bijzonder. Als verkeersregelaar vindt hij de geluidloze accu van mijn ‘vleermuis’ trouwens maar zo‑zo. Dat snap ik en beloof vooral bij linke kruispunten veel lawaai te maken.