Reportage

#ikbeneengroninger – Afl. 10 Oostenrijk

Groningen is een zeer diverse stad. Een stad waarin heel veel verschillende mensen hun geluk vinden. Maar wie zijn al die mensen? Waar komen ze vandaan? Dat is Groningen brengt in samenwerking met City Central en Spraakmakend alle 190 nationaliteiten in beeld. Eén voor één. Op die manier zie je hoe die verschillende mensen zich hier thuisvoelen, net als jij.

In aflevering 10 staat Oostenrijk centraal en vertelt Lisa haar #ikbeneengroninger-verhaal

Lisa heeft een oude werkschuur omgetoverd tot een prachtig huis. Een echt kunstenaarshuis. Overal staan schilderattributen – hier en daar hangt abstracte kunst. Haar handicap, vertelt ze later. “Veel mensen begrijpen het niet.”

“Eigenlijk is het een lang verhaal, maar ik houd het wel kort,” gaat ze verder.

“Ik kwam hier een vriendin bezoeken die ik ooit in Oostenrijk heb ontmoet. Mei 2010. Het was prachtig weer.”

“Ik stond ergens op het platteland en ik wist niet wat mij overkwam. Het was gewoon fantastisch mooi. Die luchten en waterpartijen om mij heen. Voor iemand uit Tirol is dat zo verbazingwekkend. Daar heb je alleen maar bergen, bergen, bergen. Je wilt kijken, maar dat kan niet. Je hebt altijd een wand voor je. Toen ik daar stond – op het platteland –  keek ik vooruit en dacht: hé, ik kan gewoon kijken! En zo is het gebeurd. Ik kreeg zo’n bijzonder gevoel van vrijheid in mijn hoofd.”

Een opgeluchte zucht.

“Voor mij als creatief persoon is dat een ontzettend grote inspiratie. Ik ben de hele dag aan het waarnemen. Dat is zo’n verschil met Oostenrijk. In Oostenrijk zit je altijd met de bergen. Je kunt er wel op klimmen, maar wat komt er dan?”

“De volgende berg,” zeggen we in koor.

“Het is een prachtig land om op vakantie te gaan – te skiën of te snowboarden – maar alles heeft zijn tijd.”

Naast het Groningse platteland vindt Lisa de stad “boeiend, levendig en jong.” “Hier gebeurd echt van alles,” zegt ze.

Tijdens de zomermaanden hoor je overal muziek, het spitsuur laat fietsen dansen over het kruispunt – “net ballet” –, en zodra het een beetje warm is liggen de studenten in opblaasbadjes op de stoep.

“Ik denk: dat kan toch niet! Ik heb zo veel foto’s genomen en naar mijn dochter gestuurd. Zoiets geks zie je nergens op de wereld! Probeer dat eens in Oostenrijk. De politie is zo snel – je hebt nog niet eens je bad opgeblazen of je zwembroek aangedaan en ze staan er al. Het is een hele andere manier van leven hier,” lacht ze.

“Maar het was niet makkelijk hoor, om hier te komen,” zegt ze dan. “Ik had een jaar nodig om de stap te durven nemen. Zes keer ben ik heen en weer gevlogen. Zes keer. En elke keer maar denken: wat doe je toch gek, dit kan toch niet?! Ga weer naar terug! Totdat ik zei: ik ga het doen.”

Ze is even stil.

“En nu ben ik hier. Heel erg blij. Als het leven roept – het leven of de liefde – dan moet je antwoorden.”

Auteur: Naomi Kanapathypillai