Reportage
Lara’s gesprekken met stadjers – Malick
Uit mijn notitieschriftje gleed net een hoopje zand. Dat komt omdat ik de afgelopen weken alleen maar op het strand heb geschreven. Drie weken was ik helemaal weg. Op vakantie in Senegal. Maar Dat Is Groningen gaat natuurlijk gewoon door en daarom kwam het perfect uit dat ik een middagje op het strand lag met de Groninger Malick. Ik ken Malick al sinds hij een klein jongetje was dat bij zijn nichtjes, mijn buurmeisjes, op bezoek kwam. Klein is hij inmiddels niet meer. Zelfs ik met mijn 1 meter 80 voel me naast Malick een ukkie.
Malick is al veel vaker in Senegal geweest omdat zijn vader hier vandaan komt. “Meestal gaan we om het jaar, omdat we het ook leuk vinden om in Nederland oud en nieuw te vieren. Maar nu ben ik ouder dus kan ik zelf bepalen of ik naar Senegal ga of niet.” Deze winter blijft Malick wat langer dan normaal, omdat hij na het halen van zijn havodiploma een tussenjaar heeft genomen. Hij zag hoe vrienden om hem heen in het eerste jaar van hun studie alweer stopten en besloot wat langer de tijd te nemen om na te denken over zijn studiekeuze. Inmiddels is dat wel duidelijk. “Ik wil sowieso een muziekopleiding doen. Ik weet alleen nog niet welke.”
Een middag lang zwommen Malick en ik in de zee en zaten we samen op mijn handdoek. Dat werd een leerzaam middagje.
“Ik stel niet zo veel vragen maar ik observeer juist heel erg veel.” zegt Malick terwijl hij in de zee dobbert. Dat Malick geen spraakwaterval is, was mij ook al opgevallen maar ik vond dat wel typisch voor een jongen van 18. “Ik kijk graag naar iedereen. Hoe ze zijn, wat ze doen, wat ze zeggen.” Dat had ik al snel als laat puberale desinteresse ingeschat maar dat bleek dus helemaal niet te kloppen. Als ik vertel dat ik ook vaak mensen observeer schiet Malick in de lach. “Helemaal niet! Jij observeert niet, je staart!” En daar ging mijn beeld over mezelf als fly-on-the-wall-schrijver. “O, ik dacht dat ik dat onopvallend deed.” mompel ik beduusd. “Nee je staart. De hele tijd.” Mijn stiekeme gluren naar Malick was dus niet zo stiekem.
Terwijl we in de zon opdrogen ben ik benieuwd naar Malicks observaties van de mensen die samen met mij in Senegal op vakantie zijn. Alsof het niets is beschrijft hij mijn wederhelft alsof hij hem al jaren kent. “Hij is een stuk minder Nederlands dan dat jij bent.” sluit Malick zijn analyse af. “Wat is dan typisch Nederlands?” vraag ik. “Nederlanders zijn zich altijd bewust van alles wat ze doen. Zoals bijvoorbeeld bij dansen of muziek maken. Dat zie je gewoon.” Ik denk terug aan de djembé-les van deze ochtend en hoe ik daar uiterst bewust met een djembé tussen mijn benen heb zitten klungelen. We hebben het over mijn moeilijke hoofd waar ik regelmatig in vast zit en over mijn faalangst. Malick kan zich daar maar weinig bij voorstellen. “Behalve als ik het podium op moet. Dan kan ik dichtklappen.”
Malick is een jongen van 18. Dat soort dacht ik wel een beetje te kennen. Maar Malick is een muzikale, zorgzame, beleefde en vriendelijke jonge man. Hij spreekt met liefde over zijn ouders, ziet zijn broertje als zijn beste kamerraad en heeft een hechte vriendenkring. Daar ging mijn beeld. Leuk dat een middagje strand dat kan doen. Alleen had Malick dat niet nodig. Die had mij al lang door.